4 Mayıs Pazar…

Atatürk Kültür Merkezi… Polis, polis, polis… Yer götürmez insan… Sahnede Sırrı Süreyya, tabut içinde. Ölüm nedeni, çoklu organ yetmezliği… İşkenceciler ve yıllarca hapis… Polis, cenazeyi koruyor. Buna dünyada İRONİ deniyor. Ağlanacağa gülmek yani. Biz daha çarpıcı söyleriz, güleriz ağlanacak halimize… Çok kalabalık Sıkıştık ki nasıl.
On beş dakikada çıkabildim kalabalıktan. Konuşmaları dinleyemeyeceğim her partiden insan, barış diye bağırıyor. Oysa kimse eteğindeki taşlara dokundurmuyor. Türkiye için bu film koktu. Etekler gül dolu ve yeni bir film… Barış için gereken…
Gezi Parkı yanımızda. Bir çay içeyim. O da ne, Park barikat içinde. Barikatların içi dışı polis…
12 yıl önce, gaz, cop, plastik mermi… O günlerde işgalci olanlar, şimdi savunmacı İRONİ ya da güleriz halimize…
Bizde ironi bitmez.
Evliya Celebi, Erzurum’u inceleyecek. Kente girerken bir adama rastlar, sorar, Nereye böyle, adam der, Ben dülgerim. İşim bitti, memlekete dönerim. Evliya sorar, Ne zamandır Erzurum’dasın, Oluyor bir on ay kadar. Erzurumlu neler konuşur, Beyim tek şey konuşur, yaz gelecek, der. Yazı bekler.
Sevgili Süreyya, inanıyorum yaz ya da barış gelecek. Kaç Süreyya’yı daha işkencelerde çürüttükten sonra..
İstiklal Caddesi, Beyoğlu Sineması lobisinde konuşmalarımız… Doyumsuz anlatımın… Keşkelerimden biri daha, Keşke daha çok konuşabilseydim seninle…
Slogan atmamalı filmde de yazıda da, çelişkiyi, ironiyi çıplak olarak ortaya koymalı.
Dediğin gibi yaptın.
Artık kalkmalıyım. Salon dağılıyor. Tabutunu selamlamak için AKM’ye dönmeliyim.
Işıklarda uyu.
Barış gelecek bu ülkeye İnanıyorum. Çaba harcıyorum.